جماعت داغون...

آمده ایستاده روی پله پایینی در عقب اتوبوس. ریش ستاری داشت. پیراهن چسبان سفید و یکی از این شلوارهای جین آبی پررنگ که در راسته‌اش گل و گشاد است و یک دفعه به پاچه که می‌رسد تنگ می‌شود. بهش چی می‌گن؟ سنش خانه پر 31 تا 32. اتوبوس در ایستگاه نگه داشت. می‌خواستم پیاده شوم. چند ثانیه منتظر شدم که تکانی بدهد و جابه جا شود از جلوی در اتوبوس. میله‌ی کنار در را مثل میله حاجت چسبیده بود و انگار نه انگار. گفتم: «یا برو پایین یا بیا بالا بذار مردم پیاده شن» پرتک‌های دماغش رو باد کرد و گفت: «برو از جلو پیاده شو» گفتم: «به خاطر این که تو دوقدم جابه جا نشی ما از وسط این همه آدم که وسط اتوبوس وایسادن رد شیم و از در جلو پیاده شیم؟» تا آمد حرفی بزند امان ندادم و گفتم :«کلن تا حالا سوار اتوبوس شدی؟» گفت: «نه مثل تو... » حرفهاش تو دماغی و نامفهوم بود. مجال ندادم. از بغلش لایی کشیدم و موقع پیاده شدن هم یک مقدار بیشتر فشار دادم تا خوب همه جاش به میله حاجت مالیده بشه شاید شفا بگیره... واقعا این جماعت را چه می‌شود؟ روز به روز داغون‌تر می‌شن. ناگفته نگذارم خیلی دلم می‌خواست همان وسط خیابان بزنمش.

از دست این جماعت اوباش یا امام رضا
به فکر گنبد خود باش یا امام رضا...